ဒါလားခ်စ္ျခင္း

တကယ္လို႔အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိၿပီဆိုရင္ ဒါအခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တကယ္လို႔အခ်စ္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိၿပီဆိုရင္ ဒါအခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တကယ္လို႔အခ်စ္မွာ ေျဖရွင္းခြင့္ရွိၿပီဆိုရင္ ဒါအခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တကယ္လို႔အခ်စ္မွာ ဆင္ေျခေတြရွိၿပီဆိုရင္ ဒါအခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အခ်စ္က ဒႆနေတြနဲ႔ မကိုက္ညီဘူး။ ဒါကပဲ အခ်စ္ရဲ႕ဒႆနျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကိုယ့္ခ်စ္သူက လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ ၿပီးျပည့္စံုသူ၊ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္သူ၊ ကိုယ့္အတြက္ မွန္ကန္သူ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာကိုယ့္အတြက္ အရာအားလံုးကို ေမ့ထားေစႏိုင္တဲ့သူ၊ ကိုယ္မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္ေစတဲ့သူျဖစ္တယ္။

အခ်စ္ခံရလို႔ အခ်စ္ကို အခ်စ္လို႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ေနတာကိုက အခ်စ္ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္မခံရလို႔ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြ မဆံုး႐ႈံးသြားႏိုင္ဘူး။ အခ်စ္ကခ်စ္သူရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာရွိတယ္။ အခ်စ္ခံသူရဲ႕ အၾကည့္ထဲမွာရွိတာမဟုတ္ဘူး။

အခ်စ္က ႏွလံုးသားထဲမွာပဲရွိတယ္။ ႏုတ္ခမ္းဖ်ားမွာရွိတာမဟုတ္ဘူး။
မခ်စ္လို႔ ထုတ္မေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လြန္းလို႔ ထုတ္မေျပာတာ။
ခ်စ္လြန္းလို႔ ခံစားရမွာစိုးခဲ့တယ္။ ခ်စ္လြန္းလို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲခံစားခဲ့တယ္။
ခ်စ္လြန္းလို႔ အခ်စ္ကို အလြယ္တကူ ဆံုး႐ႈံးရတတ္တယ္။

အခ်စ္က ေၾကာင္ေတာင္ကန္းပါ။
ခ်စ္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ဘက္သားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို မျမင္တတ္ၾကဘူး။ အားသာခ်က္ကိုပဲျမင္ၿပီး အားသာခ်က္ဟာ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဟာလည္း အားသာခ်က္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းခဲြခ်ိန္မွာေတာ့ အမွားဟာ အမွားပဲ၊ အမွန္ဟာလည္း အမွားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

အခ်စ္က မ်က္ရည္ရဲ႕စစ္သံု႔ပန္းအျဖစ္မခံဘူး။ ရင္ခုန္ျခင္း၊ သနားၾကင္နာျခင္းရဲ႕ စစ္သံု႔ပန္းအျဖစ္သာ ခံလိမ့္မယ္။

သဝန္တိုျခင္းက အခ်စ္ကို သိသာထင္ရွားေစတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္ရဲ႕အရင္းခံက အခ်င္းခ်င္းယံုၾကည္တာပဲျဖစ္တယ္။
သဝန္တိုျခင္းမွာ သံသယနဲ႔ မယံုၾကည္တာေတြပါတယ္။

အခ်စ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွမွ်တမႈမရွိဘူး။ အခ်စ္မွာ မွ်တမႈေတြရွိလာခဲ့ရင္ အဲဒါအခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခ်စ္သူအတြက္ အရာရာကို ကိုယ္ေပးဆပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေပးဆပ္ဖို႔ အခ်စ္ကို မေတာင္းဆိုသင့္ဘူး။ ခ်စ္သူကို ကိုယ္မစြန္႔ခြါလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သူစြန္႔သြားတဲ့အခါ အခ်စ္ကို ရက္စက္တယ္လို႔ အျပစ္မဆိုသင့္ဘူး။

အခ်စ္ကို အဓၶမလုပ္ယူလို႔မရသလို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလည္း လုပ္လို႔မရဘူး။ အခ်စ္က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းတယ္။ အခ်စ္ကို လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကိုလြတ္လပ္မႈအရင္ေပးပါ။ ကိုယ့္ဆီသူျပန္လာရင္ ဒါကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ ျပန္မလာခဲ့ရင္ သူေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ေတာင္းဆုျပဳပါ။

ကိုယ္အလွ်င္စလို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ရႈခင္းက အလွဆံုးျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ကိုနက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း နာက်င္ေစခဲ့တဲ့အခ်စ္က အခ်စ္ဆံုးျဖစ္တယ္။

ႏွလံုးသားရဲ႕ အနာတရအတြက္ ကိုယ္တို႔မွာ ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။
ေၾကမြဆုတ္ျပတ္သြားတဲ့အခ်စ္ကို ကိုယ္တို႔လက္ခံႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့အတိတ္ကိုေမ့ဖို႔ အတိတ္ေမ့ေဆးကို ကိုယ္တို႔မေသာက္ခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။

အျပစ္ရွာ၊ ျငင္းခုန္တာေတြက အခ်စ္ကို တာရွည္ခံေစတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။
တစ္ခါတေလမွာ ဆိတ္ဆိတ္ေန၊ သည္းခံတာေတြက အခ်စ္ရဲ႕ရုပ္ပံုမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ဒါေတြက အခ်စ္ကို ထာဝစဥ္တည္ၿမဲေစတဲ့အရာျဖစ္တယ္။

အခ်စ္က အခ်စ္နဲ႔အခ်စ္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးျဖစ္တယ္။ ခံစားခ်က္ရဲ႕ ပဲ့တင္ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္က ရုပ္အဆင္းအဂၤါေတြ မေတာင္းဆိုဘူး။ ႏွလံုးသားခ်င္းထပ္တဲ့ ၾကင္နာေဖာ္ျဖစ္ဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုတယ္။

အခ်စ္က မေက်နပ္တာေတြကို သည္းခံႏိုင္တယ္။ အမုန္းကို လက္ခံႏိုင္တယ္။
အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းတရားမလိုဘူး။ အခ်စ္မွာ စည္းမ်ဥ္းမရွိဘူး။
အခ်စ္က အမွားအမွန္ မခဲြျခားဘူး။
အခ်စ္က အေရာင္လံုးဝမပယ္ဘူး။
အခ်စ္ကို အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တတ္ဖို႔ပဲလိုခဲ့တယ္။