အလင္းေပါက္မွန္တစ္ခ်ပ္ၾကည့္ရသလုိ
ပံုရိပ္ေတြ ၀ိုးတ၀ါး…။
ေလာကဆုိတာ
မွန္လုိ အလင္းျပန္တတ္တယ္…တဲ့။
ေရာင္ျပန္ေမွ်ာ္ရင္း
ဘ၀ေတြေလ….မုိးခ်ဳပ္ခဲ့ကုန္ၿပီေကာ…။
ၾကယ္ေတြ၀င္းလုိ႔
အလင္းေတြ ၾကဲခါမွ
သားျပန္လာခ်င္တယ္ အေမ…။
အေမွာင္ေတြသာ တင္းလာၿပီး
အလင္းျဖာဖုိ႔ ခက္ေနသမွ်
သားအျပန္လမ္းေတြ
ခက္ထန္ေနေသးတယ္ အေမ…။
သီလေစာင့္ရင္ အူမေတာင့္ပါတယ္သားရယ္တဲ့…။
အေမေျပာေနၾက စကားေလ…။
အူမေတာင့္ဖုိ႔ ကိုယ္မေစာင္းေပမယ့္
ခါးကိုင္းေနခဲ့ၿပီ အေမ…။
ႏြမ္းလ်လ် အေတြးအိမ္ေတြလည္း
ယုိင္နဲ႔လုလု ၿပိဳက်လုလု…။
အေမ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ “စံ” ႏႈန္းျမင့္လူသား
ပါးလ်လ်သာ က်န္ပါေတာ့တယ္ အေမရယ္…။
အလည္လြန္ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့
တိမ္မည္း တစ္စု
အေမ့အိမ္မွာ သည္းသည္းမဲမဲရြာဖို႔
ေငြ႔ရည္ေတြ စုေနရတုန္းပါ အေမ…။
အေမ…
အေမ့ေမတၱာေၾကာင့္…
အက္ဆစ္မျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ေနရတဲ့
သားတစ္ေယာက္ …
ေရခါးခါး ျဖစ္ခ်င္ေနပီအေမ…။
ဒုတိယနတ္ဘုရားဆုိတဲ့ေကာင္ကို
လုိအပ္ေနေသးသမွ်
သားရဲ့ေတာင္ပံေတြ
သန္မာေနရအုန္းမွာပါ အေမ…။
နားခုိဖုိ႔….
အေမ့ အသိုက္ကိုသာ
တမ္းတေနမိတယ္အေမ…။
သားျပန္လာခ်ိန္မွာ
………
………
………
ငွက္ဆုိးေတြ ၀င္မလာပါေစနဲ႔….။
No comments:
Post a Comment